سال گذشته همین روزها اگر گذرتان به بازار تهران، خیابان 15 خرداد،خیابان ناصرخسرو، خیابان جمهوری و خیلی از اماکن پرتردد دیگر این شهر می‌رسید، در میان سیاهی پارچه‌­های روی دیوارها و پرچم­‌های «باز این چه شورش است» که حاشیه ورودی دکان­‌های قدیمی بازار و مغازه‌های لوکس را سیاه‌پوش کرده بود، رونق کسب و کار را از رفت و آمد عابران پیاده احساس می‌کردید. خبری هم از ماسک‌های سیاه و سفید روی صورت‌ها نبود. ماسک‌هایی که حالا به تحمیل مهمان ناخوانده زمستان سال قبل از وسایل ملزوم و ضروری روزانه مان شده است.

از برکات وجود امام حسین و روزهای عزاداری همواره یک ماه قبل از آغاز ماه محرم و تا اربعین حسینی هزاران عزادار حسین مشغول فعالیت می شدند تا تکیه ها و هیئت ها را با شکوه تر از سال گذشته برگزار کنند. دیگ های نذری بدون ترس از ویروس و بیماری ناشناخته، شانه به شانه روی شعله­های گاز قرار میگرفتند و آشپزهای دستمال به سر، روی درهای دیگ برنج را با ذغال می پوشاندند.و دل کودکان کار سر چهارراه های شلوغ شهر به رسیدن ظرف های نذری در این شب های عزاداری همچنان خوش بود.

به هر میدان شهر و تکیه بزرگ هر محله در تهران که میرسیدید، از چند صدمتری مانده، دیگر به آسانی راه عبور پیدا نمیکردید. تا چشم کار میکرد زن و مرد و پیر و جوان با لباس های مشکی ایستاده بودند و گاهی شانه ای میلرزید یا فریاد یاحسینی به گوش میرسید.